چکیده

     معماری ایران به ادعای بسیاری از اهل نظر و فعالان در عرصه فرهنگی دچار نوعی اغتشاش و سردرگمی ناشی از بحران هویت و فرهنگ است. تصویر معماری آنقدر مغشوش و متزلزل است که اصولا قادر به تثبیت معنی و تعریفی از معماری برای خود نیست. بدین ترتیب معماری که یکی از شاخصه های هویت و فرهنگ است؛ هر چند متاثر از سایر حوزه ها، خود می تواند در جهت فرهنگ سازی و بازیابی هویت و اعتلای آنان عمل نماید؛ درجایگاهی قرارگرفته که فاقد چنین وجه و قدرتی است. عوامل فرهنگی به مرور زمان تغییر شکل می دهند اما بن­مایه­های آنها کمتر دچار تحولات می­شود. این مشخصه­ها با انسان و رشد اجتماعی او، از طرف محیط زندگی، محیط آموزش، محیط کار و مجموعه روابط اجتماعی، به وی خود آگاه یا ناخودآگاه تزریق می­شوند که این عوامل می­توانند تحت شرایط خاص افزایش همبستگی را موجب گردند. با توجه به این تعریف مسئله مهم این است که آیا در بافتهای تاریخی به ویژه سایت پروژه (محله کرناسیون) که زمانی شاخصه اصلی فرهنگ و هویت مردمان یک ­منطقه محسوب می­شدند؛ می­توان مجموعه ای فرهنگی (فرهنگسرا) را ایجاد نمود که در عین مدرن بودن (در اینجا مدرن بودن به معنای فلسفه مدرنیسم غربی نمی­باشد بلکه مقصود استفاده از تکنولوژی­های نوین در ساخت و نگهداری ساختمان می باشد) بتواندموجب بازیابی فرهنگ و هویت بومی از دست رفته آن بافت قدیمی و احیای مجدد بافت همراه با همبستگی ساکنین گردد. روش تحقیق در این پژوهش روشی توصیفی – تحلیلی است که با بررسی متون و اطلاعات گردآوری شده از مطالعه بافت مورد مطالعه و تهیه مدارک و مستندات از اهالی مختلف این محله با قصد زنده سازی و هویت بخشی فضایی این نتیجه حاصل شد که معماری در ارتباط مستقیم با زندگی و محیط زندگی روزمره مردم است که اگر با معماری مناسب افزایش همبستگی در اهالی محله به وجود خواهد آمد.

واژگان کلیدی: هویت کالبدی، بحران، بازیابی هویت و فرهنگ، فرهنگسرا، کرناسیون