اثربخشي مدل پيشگيري از بازگشت بر پايه ذهن آگاهي در پيشگيري از انگيزش در افراد وابسته به مواد افیونی

تعداد صفحات : 24 با فرمت ورد و قابل ویرایش

مقدمه

اعتياد به عنوان يكي از بحران هاي چهارگانه قرن بيست و يكم و يكي از معضلات بهداشتي، رواني و  اجتماعي است كه همه جوامع را درگير كرده است. اعتياد به داروهاي مجاز و غير مجاز در چند دهه گذشته بسيار فراگير شده و حاكي از بروز يك مشكل جدي در سلامت جسمي، رواني و اجتماعي است . در ايجاد اعتياد، عوامل اجتماعي و روان شناختي از يك طرف و عوامل زيست شناختي و داروشناختي از طرف ديگر نقش دارند. عوامل اجتماعي و روان شناختي بيشتر در شروع مصرف و عوامل زيست شناختي در ادامه وابستگي مطرح هستند  در سالهاي اخير در كشورهاي پيشرفته متخصصان بهداشت روان و مؤسسات آموزشي و درماني نظريه ها، مدل ها، روش ها، راهكارها و فنون مختلفي را در پيشگيري و درمان اعتياد و پيشگيري از بازگشت پس از ترك اعتياد ابداع، آزمايش و تجربه كرده اند. با وجود اين، هنوز شيوه درمان قطعي براي آن يافت نشده است. حتي پس از آن كه فرد وابسته، مصرف مواد مخدر را براي مدتي طولاني قطع نمايد، نيز نمي توان اميدوار بود كه مصرف مواد را از سر  تاريخچة پيشگيري از بازگشت اعتياد به اواسط دهه1970 بر مي گردد. در طي اين سال ها عده اي به رواج راهبردهاي پيشگيري علاقمند شدند  بررسي ها نشان مي دهند كه 20 تا 90 درصد از معتاداني كه تحت درمان قرار مي گيرند، دچار بازگشت مي شوند