خلاصه
این مقاله برخی از اثرات تحریک گیرنده های موسکارینی بر فعالیت سلول عصبی که به صورت ثبت سلول های عصبی تک و سیناپس کولینرژیک در سیستم های عصبی محیطی و مرکزی مشاهده میشود، بطور خلاصه بیان میدارد. این مقاله ماهیت گیرنده (های) موسکارینی درگیر و کانال های یونی و مکانیزم درون- سلولی مسئول این نوع اثرات را نشان میدهد.  مقاله بر روی در سه اثر تمرکز میکند: تحریک پس سیناپسی، مهار پس سیناپسی، و مهار پیش سیناپس (خودکار). نتایج تحریک پس سیناپسی در درجه اول ناشی از مهار جریان پتاسیم توسط گیرنده M1 / ​​M3 / M5 ، و در نتیجه بر فعال سازی فسفولیپاز C با پروتئین Gq است. مهار پس سیناپسی ناشی از فعال شدن M2- کانال های پتاسیمی یکسو کننده داخلی، و در نتیجه فعال سازی Gi است. مهار پیش سیناپسی ناشی از مهار M2 یا M4 کانالهای کلسیم ولتاژ-دریچه ، و در نتیجه فعال سازی Go است. گیرنده های تفکيک کننده ، پروتئین G و کانال های یونی، و corelease استیل کولین[1] و گلوتامات[2] از الیاف کولینرژیک[3] در مغز نیز مورد بحث واقع شده است.

در سال 1914، Dale عملکرد استیل کولین (ACH) را به شبه- نیکوتین و شبه- موسکارین طبقه بندی کرد. در حال حاضر ما می گوییم که این ناشی از یک عمل بر روی گیرنده های موسکارینی و یا نیکوتین است. علاوه بر این، تا آنجا که به مغز مربوط می شود (و به رغم علاقه مندی به گیرنده های نیکوتین، که توسط مفاد این سمپوزیوم نشان داده شد) این گیرنده های موسکارینی است که فراوان تر بوده و عملکرد غالب دارد.

گیرنده های موسکارینی متعلق به دسته گیرنده های جفت heptahelical - پروتئین G  هستند. پنج زیرگروه، M₁- M5  وجود دارد (Hulme et al. 1990; Caulfield and Birdsall 1998). آنهایی که با عدد فرد هستند (M1, M₃, M₅) ترجیحا با پروتئین G از خانواده Gq/11 (Pertussis غيرحساس به سم) جفت میشوند، آنهایی که با عدد زوج هستند (M₂ , M₄) با پروتئین G خانواده Gi/Go (Pertussis حساس به سم) جفت میشوند، بهرحال جفت های عملکردی به فراوانی نسبی نیز بستگی دارد. بسیاری از سلولهای عصبی شامل بیش از یک زیر گروه، برخی از تا چهار هستند (Hassan et al. 1993).

به منظور فعال شدن گیرنده جهت ایجاد تغییر در فعالیت سلول عصبی، حداقل در کوتاه مدت پروتئین فعال Gباید فعالیت یک یا چند کانال یونی در غشای سلول های عصبی را تغییر دهد. جدول 1 برخی از واکنش های مشترک کانال یونی به تحریک mAChR با عواقب آن نشان میدهد (Caulfield 1993; Brown et al. 1997 برای جزئیات). به دنبال آن، من سه واکنش عملکردی نسبت به تحریک mAChR ناشی از این اثرات تحریک های کانال یونی -- پس سیناپسی، مهار پس سیناپسی، و مهار پیش سیناپسی (مهار خودکار) را در نظر گرفتم.

تحریک های پس سیناپسی

این در ابتدا در آزمایش بر روی سمپاتیک گانگلیون[4] شناخته شد، که حساسیت به آتروپین پس از دپلاریزاسیون[5] آهسته میشود (تحریک آهسه پتانسیل پس از سیناپسی، s-epsp) و تخلیه spike را بعد از واکنش نیکوتین به تحریک مکرر preganglionic به تاخیر انداخت (شکل 1A؛ Kuba and Koketsu 1978 برای بررسی آزمایش های اولیه را ببینید). پس از آن حوادث مشابه در سلول های عصبی مرکزی ثبت شد، برای مثال سلول های هرمی hipocampalپس از تحریک ورودی کولینرژیک جدارى[6] (Cole and Nicoll 1984; Gahwiler and Brown 1985؛ شکل 1B را ببینید). به همین ترتیب، مکانیسم مولکولی مسئول این رویداد مفصلا در نورونهاى سمپاتيک تجزیه و تحلیل شده است، اما برای سلول های عصبی مرکزی اعمال شد.