معماری نرم ­افزار مشخصه­های قابل توجه و چارچوب طراحی سیستم نرم­افزاری را تعیین می­کند. در طراحی معماری نرم­افزار، معمولا معماران الگوهای قدیمی را به کار می­گیرند که اغلب چنین سیاستهای مهمی در عمل هزینه قابل قبولی نداشته و به شکست می­انجامد. اخیرا طراحان و مهندسین نرم­افزار به سمت Use Case گرایش پیدا کرده­اند تا به کمک آن بتوانند به تشریح روند تجاری مربوط به پروژه­های شی­گرا بپردازند. از آنجا که Use Case شامل اهداف و سناریوهایی استراتژیک است که مقادیر و اندازه­هایی برای یک حوزه­ی تجاری فراهم می­کند، می­تواند یک افق دید نیز به پیچیدگی پروژه و منابع مورد نیاز آن در اختیار طراحان بگذارد. در این موضوع ما ابتدا با مفهوم و تعریف Use Case آشنا شده و سپس نگاهی مطالعاتی داریم به روشUse Case Points که موارد استفاده و کاربرد پروژه را به کار گرفته تا یک تخمین منطقی و قابل قبول از پیچیدگی­های پروژه و نفر-ساعت مورد نیاز برای توسعه آن ارائه دهد. در پایان یک مدل عصبی-فازی جهت تخمین تلاش نرم‌افزار بر اساس روش Use Case Points مورد بررسی و ارزیابی قرار می‌گیرد و نشان می‌دهیم که این مدل چگونه فرایند تخمین تلاش را بهبود می‌بخشد.