مقدمه

مریم(س) تندیس جاویدان دعاست و شکوفه های عبودیت بر شاخسار وجود او روئیده و شکوفا می شود. پیشانی بر خاک ساییده اش «مهری » است که «اجابت » را بر صحیفه هستی به نمایش در می آورد و او را در زمره «قانتین » قرار می دهد. عظمت این پاکبانوی محراب بدانگونه است که خداوند سبحان: «سوره ای » بلند در وصف والا و با نام بالای او بر گستره هستی فرود می آورد. و نیز در قرآن آنگاه که برای مؤمنان، مردان، زنان مؤمن، «آیه ای » و نشانه ای و اسوه ای معرفی می کند با کلام آسمانی خود می فرماید، «و جعلناها و ابنها آیة للعالمین »(انبیاء/91) و نیز همراه با آسیه همسر مؤمن کافرترین مرد بشریت، و خدیجه(س)، بانوی احسان، و فاطمه(س)، عصاره نبوت و مادر ولایت، به عنوان یکی از بانوان کامل و انسانهای برجسته بهشتی شناخته می شود.

آری، مهر آفرین آفرینش، در میان بندگان خویش «راز»ی نهاده است که رمز آشکار شدن آن «نیاز» است و «دعا». رازی که حلقه اتصال زنجیره هستی است و پاسخی برای همه سؤالهای بشر و دعا کلیدی است برای بسته درهای بی انتهاء:

و بزرگ راهی است برای رهایی از بن بستهای انزوا، و پنجره ای است برای اتصال به دنیای نیایشگران و بندگان خوب و محبوب خدا. و اینک مریم که خود، دعای مستجاب شده مادر است آموزگار درس عبودیت و دعا و اتصال است که برای استفاده از آموزه های آسمانی وی باید در مقابل سفیر سعادت، پیامبر اسلام(ص) زانو زده و دل به گلواژه های قرآنی او بسپاریم تا مریم را در آینه قرآن بشناسیم.