مارتین هایدگر (Martin Heidegger) فیلسوف و شاعر آلمانی ، در سال ۱۸۸۹ (میلادی) در روستای مسکیرش (Messkirche) در بادن- ورتمبورگ، در جنوب غربی آلمان و در دل کوهستان آلپ، و در خانواده‌ای تهیدست، سنت گرا و کاتولیک به دنیا آمد، و در سال ۱۹۷۶ (میلادی) در شهر فرایبورگ درگذشت. هایدگر هرگز پیوند (تعلق خاطر) خود را با روستای خود نگسست.
بن مایه های فکری آغازین هایدگر بر گرفته از فلسفه کانت و هگل،... می باشد. وی یکی از معروفترین فیلسوفان قرن بیستم بود. او با شیوه‌ای نوین به تامل درباره وجود پرداخت. اندیشه‌های هایدگر بر دیدگاه‌های بسیاری از فلاسفه پس از تجدد مانند اگزیستانسیالیسم، ساختارشکنی،... اثر گذاشت و رقم‌زننده مایه‌های فکری بسیاری از متفکران از جمله میشل فوکو، ژاک دریدا، هانا آرنت، لئو اشتراوس، هربرت مارکوزه و هانس-گئورگ گادامر بوده است. از مهم‌ترین کتاب‌های او در فلسفه اثر هستی و زمان است. او در این کتاب به نقد تاریخ فلسفه غرب که به تعبیر هایدگر همان تاریخ متافیزیک است، پرداخته است و در پی طرح افکندن هستی‌شناسی تازه‌ای است که خود آن را هستی‌شناسی بنیادین می‌خواند؛ چرا که نزد او تاریخ متافیزیک، تاریخ غفلت از وجود و افتادن در ورطه موجودانگاری است. مقصود هایدگر از این تعبیر آن است که تاریخ کنونی فلسفه، با آمیختن موجودشناسی و وجودشناسی، از شناخت وجود به معنای اصیل آن بازمانده است.
بخش مهمی از زندگی هایدگر به عنوان استاد دانشگاه، یا در اتاق کارش در خانه‌ی فرایبورگ، یا در کلبه روستایی‌اش در توتنائوبرگ، گذشت. مدتی نیز عضو حزب ناسیونال سوسیالیست آلمان (که بعد ها به نام حزب نازی تبدیل شد) بود و بعدها هایدگر از این کار خود با عنوان "حماقت بزرگ من" یاد کرد.