کاشت ، داشت و برداشت پیاز

فرمت فایل : ورد- word

قابل ویرایش

تعداد صفحات :   23   صفحه

فهرست مطالب:

تاریخچه      

مشخصات گیاه شناسی      

گل   

ساقه          

ریشه          

تأثیر طول مدت روشنایی          

طبقه بندی پیازها           

طبقه بندی بر اساس رنگ         

طبقه بندی بر اساس شکل       

نوع خاک و ساختمان خاک          

اسیدیته خاک       

کود             

تکثیر و کاشت        

کشت مستقیم بذر در محل اصلی      

کشت مخلوط           

وجین وسله شکنی          

آبیاری         

تنک کردن  

مبارزه با علفهای هرز  مزارع پیاز        

جدول مبارزه شیمیایی با علف های هرز در مزارع پیاز      

خوابانیدن برگ پیاز          

خشک کردن         

انبار کردن پیاز در زمستان      

اهمیت غذایی         

آفات  

زیست شناسی      

کنترل شیمیایی    

کنترل بیولوژیک   

طرز خسارت            

بیماریهای پیاز         

نشانه های بیماری

عامل بیماری           

چرخه بیماری        

مبارزه شیمیایی      

بخشی از متن :

تاريخچه

پياز يكي از سبزيهاي مهم و مشهور دنيا است . اين سبزي در بيشتر نقاط دنيا كشت مي شود . پياز گياه بومي جنوب غربي آسيا و احتمالا مربوط به ناحيه اي بين فلسطين و هندوستان و يا منطقه شرق مديترانه مي باشد . بعضي ايران را موطن اصلي پياز مي دانند ،  از زمانهاي بسيار قديم پياز كشت مي شده است و مردم به خصوصيات اين سبزي پي برده اند .

تاريخچه استفاده از آن به عنوان غذا به زماني مي رسد كه تاريخ نوشته شده است . كشور مصر به خاطر كاشت نوعي پياز مشهور بوده است . كشت آن در اين كشور به 5000 سال قبل از ميلاد مسيح مي رسد و در اهرام مصر پياز كشف گرديده است . در نوشته روميان و يونانيان مطالبي در مورد پياز به چشم مي خورد  و نيز در كتاب مقدس مسيحيان از  آن نام برده شده است . در قرآن كريم نيز به نام (بصل)‌ از آن صحبت به ميان آمده .

پياز يكي از موادي بود كه قوم بني اسرائيل در موقع مهاجرت از مصر در بيابانهاي عربستان خواهان آن بودند .

مشخصات گياه شناسي

نام علمي پياز Allium cepa  است و از خانواده سوسنيها   Liliacea  است . پياز با وجود اينكه دو يا چند ساله است در سبزي كاري به طور محصول يك ساله كاشته مي شود . جنس Allium cepa  داراي گونه هاي زيادي است ،‌ كه اغلب توليد غده پياز كرده ،‌ ولي گونه هاي وحشي در اين جنس يافت مي شود ،‌ كه به جاي توليد بذر ،‌ توليد پيازچه هاي كوچك در خوشه گل مي كند ،‌ كه براي تكثير از آن استفاده مي شود .

گل 

گل پياز داراي سه پرچم و يك تخمدان 6 برچه اي مي باشد  . ساقه گل دهنده همانند توپ به نظر مي رسد .

ساقه

پياز داراي ساقه پهن  نازك ،‌ مدور ،‌  سفيد رنگ و زير زميني است . كه از قسمت زيرين آن ريشه ها خارج مي گردند . و نيز از قسمتهاي فوقاني آن برگهاي ضخيم تر ،‌ متورم و فلس مانند ،‌ كه سفيد يا قرمز رنگ بوده و كلروفيل خود را از دست داده اند و از مواد غذايي ذخيره شده اند خارج مي گردد .

ريشه

ريشه پياز نسبتا ضخيم و گوشتي و ساده است از قسمتهاي تحتاني ساقه زير زميني خارج مي شود . طول اين ريشه ها نسبتا كوتاه و انتشار آن در داخل خاك در 10 يا 20 سانتيمتر قسمت فوقاني خاك مزرعه مي باشد .

در وسط صفحه ساقه زيرزميني نقطه رويش پياز كه نقش جوانه انتهايي ساقه هوايي را بازي مي كند قرار دارد و در اين محل است كه ساقه گل دهنده و برگ سبز بوته پياز ظاهر شده و در فضا به رشد خود ادامه مي دهد .

اغلب بين برگهاي زيرزميني كه حجم پياز را تشكيل مي دهند جوانه هايي به وجود مي آيد كه پس از رشد هر يك از آنها توليد پياز كامل مي كنند و از اين پيازهاي كوچك كه ما بچه پياز مي ناميم مي توان براي ازدياد گياه استفاده كرد .

اين پيازهاي كوچك معادل شاخه هاي فرعي ساقه هوايي ساير گياهان مي باشند ،‌ البته از نظر سبزي كاري و توليد پياز به منظور تجارتي اين خاصيت توليد بچه پياز ژنتيكي و ارثي ،‌ يكي از علل نا مرغوبي محصول است ،‌ اين نوع پيازها را پياز دو قلو مي نامند .

آب و هواي مورد نياز

پياز را به خاطر اينكه  تعداد زيادي ارقام دارد در بيشتر نقاط جهان كشت مي كنند ،‌ چه در نقاط سرد سير كه بهترين محيط براي كاشت اين محصول است و چه در نواحي گرم و گرم و معتدل  با روز كوتاه ،‌ ولي همانطور كه اشاره شد بهترين محيط براي رشد پياز و تشكيل غده يا پياز آب و هواي خنك و روزهاي بلند است ،‌ در صورتي كه براي رسيدن پياز ،‌ درجه حرارت زيادتر و محيط خشك تري نياز است . به همين جهت سطح انتشار زياد نسبتاً وسيع است و از نواحي سرد شمالي تا نواحي خيلي گرم جنوب مي توان آن را كاشت .

پياز چون محصول فصل خنك است و در دماي حدود   سانتيگراد جوانه مي زند و در دماي بين    درجه سانتيگراد بهترين رشد و نمو را دارد . حرارت كم و رطوبت بالا در اوايل دوره رشد و گرما در اواخر دوره رشد براي پياز بسيار مناسب است . در نواحي گرمسير بيشتر از فصل پاييز و زمستان براي كاشت پياز استفاده مي كنند ،‌ در صورتي كه در نواحي سرد شمالي اين گياه محصول تابستانه است .

نوع خاك و ساختمان خاك 

از آنجايي كه ريشه بوته پياز كوتاه و سطحي است خاكي كه اين گياه در آن كاشته مي شود بايد از حيث مواد غذايي خيلي غني باشد ،‌ پس پياز در هر نوع خاك از خاكهاي شني لومي تا خاكهاي رسي سنگين و نيز در خاكهاي هوموسي قابل كشت است . البته خاكهاي رسي براي كشت پياز مناسب نيستند ،‌ زيرا يا غده خوب در آنها تشكيل نمي شود و يا پياز به دست آمده بد شكل مي گردد ،‌ مگر اينكه اين خاكها به وسيله كودهاي دامي سبك شوند ،‌ علت اين موضوع سخت بودن آنهاست ،‌ چنانكه در اوايل رشد ريشه پياز قدرت نفوذ در آنها را ندارد .

البته چون پياز معمولي مانند كليه گياهان پيازي و آنهايي كه داراي ريشه غده اي شكل  هستند طالب خاك سبك شني و سست مي باشند ،‌ بهترين خاك براي كاشت اين محصول زمينهايي كه از حيث مواد آلي غني هستند و زمينهاي معدني شني يعني ليموني سبك مي باشد .

خاكهاي شني لومي اگر با كودهاي دامي و شيميايي تقويت شوند و به اندازه كافي هوموس داشته باشند ،‌ براي رشد پياز بسيار مناسب خواهند بود ،‌ چون اين گونه خاكها براي محصول پيش رس فوق العاده ارزشمند است . در هر صورت نوع خاكي كه براي كشت پياز استفاده مي شود ،‌ بايد از  زهكشي خوبي برخوردار باشد .