1-1مقدمه

دنیای قرن بیست و یکم در واقع دنیای استیلای فناوری نوین اطلاعات و دنیای شتابندگی به لحاظ تغییرات و تکثرات شتاب آمیزعلمی،اقتصادی،فرهنگی و سیاسی خواهد بود. سیستم های آموزشی در یک جامعه و به تبع آن آموزش و پرورش قادر نخواهد بود همچون جزیزه ای خود را از دیگر نهادهای اجتماعی،ملی و فعل و انفعلات گسترده بین المللی در دهکده ی جهانی بداند (بردبار و ناصحیان،1395).

فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) وسیله ای برای ذخیره سازی،پردازش و ارائه اطلاعات است که به صورت الکترونیکی و مبتنی بر تعدادی رسانه می باشد (رضوی،1388: 1).

امروزه مسئله کیفیت آموزش و اثربخشی نظام های آموزشی از مهم ترین دغدغه های نظام های آموزشی و دست اندرکاران و تصمیم سازان امر توسعه در هر کشوری می باشد. در کشور ما ایران این مسئله به دلایل عدیده ای از نگرانی مضاعفی برخوردار شده است. به نحوی که دولت ها،طی یک دهه گذشته به سختی توانسته اند حتی هزینه های جاری آموزش و پرورش را بپردازند. فناوری اطلاعات این ادعا و بلکه توان را دارد که طی یک برنامه مدون و یا تغییر در ساختار و روش های آموزش از هزینه ها بکاهد و کیفیت را افزایش دهد و محصولات نظام های آموزشی را با نیازهای جامعه هماهنگ و منطبق نماید و در جهت کاربردی نمودن آموزش قدم بردارد. بسیاری از مشکلاتی که امروزه توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات در کشور با آن مواجه است از قبیل کمبود بسترهای فرهنگی،کمبود نیروی انسانی ماهر، آشنا نبودن با زبان های خارجی،پایین بود انگیزه و روحیه جست و جو و کاوشگری، فقدان گرایش به کار و تلاش و عمل و در یک کلمه،کاهش توانمندی های مهارتهای زندگی،ناشی از ناتوانانی نظام آموزش و پرورش سنتی در پاسخگویی به نیازهای جامعه در حال تغییر و تحول است. نوآوری در روش های تدریس و استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات در مدارس موجب توسعه یادگیری مادام العمر می شود. نیاز روز افزون مردم به آموزش،ضرورت حفظ ارتباط میان آموزش و کار، کمبود آموزشگران متخصص،بودجه زیادی که صرف آموزش میشود؛ وجود نظام های جدید مقرون به صرفه و با کیفیت را که علاوه بر جنبه های اقتصادی گسترده وسیعی را تحت پوشش داشته باشد و به طور هم زمان عده زیادی از فرگیران را تحت آموزش قرار دهد، را ضرورت می بخشد. فناوری اطلاعات علاوه بر پاسخگویی به نیاز‌‌های یاد شده،به فراگیران این امکان را می دهد تا در زمان های مناسب به یادگیری بپردازند(بردبار و ناصحیان،1395).   

کاربرد فن آوري اطلاعات و ارتباطات در جهان معاصربا سرعت فزاینده اي در حال گسترش است و همه ابعاد زندگی از جمله، تعلیم و تربیت را در شکل هاي متفاوت آن دچار دگرگونی کرده است.بعضی از کشورها براي دستیابی به تعلیم و تربیت مطلوب، در زمینه فن آوري اطلاعات و ارتباطات سرمایه گذاري کرده اند و می خواهند، فن آوري را براي دستیابی به بهترین و جدیدترین روشها به کار گیرند تا مزیت هایی براي تعلیم و تربیت داشته باشد (افخمی و همکاران، 1391).