در اوايل قرن دهم هجرى يعنى در بحبوحهٔ ضعف بازماندگان گورکانان ايران و دوران ملوک الطوايفی، اين سرزمين و حملات پى درپى عثمانيان به اين آب و خاک، دودمان صفويه پا بر صحنهٔ روزگار نهاد.

پادشاهان اين سلسله توانستند با در آميختن مذهب و سياست حکومتى واحد با قدرتى عظيم در ايران بوجود آورند و دست دشمنان اين سرزمين را از سرحدات آن کوتاه کنند. مذهب تشيع که از مذاهب مهم اسلامى در اين سرزمين بود، در زمان سلطنت شاه اسماعيل مذهب رسمى دولت صفوى اعلام شد. دورهٔ طولانى و تداوم عمر اين سلسله و استحکام جنبه هاى مذهبى و فرهنگى آن موجب تقويت و تحکيم سنت هنرى آن گرديد و محصولات هنرى کاملاً ويژگى و مشخصه ايرانى داشت.

880-1101 خورشيدی  از دوران درخشان هنر ايران است. هنر اين دوره در بسياری از زمينه ها،  

ادامه دوران طلايی هنر دربار تيموريان است. هنر ايران در اين دوره در زمينه های معماری، نگارگری، خوشنويسی، قالیبافی، فلزکاری، سفالگری، پارچه آرايی و ... نمايانگر میشود. از هنرمندان دوره صفوی، کمالالدين بهزاد، رضا عباسی، ميرعماد، آقاميرک و حسين بنا اصفهانی قابل ذکر هستند. در اين دوره در همه رشته های هنری، آثار گران سنگی پديد آمد که جدا از نگارگری ها و خوشنويسی های ، مسجد شاه اصفهان و مدرسه چهارباغ شهرت زيبای بسيار، بناهای معماری مانند مسجد شيخ لطف الله جهانی دارند. قالی اردبيل هم که اکنون در موزه بريتانيا نگهداری میشود يکی از آثار درخشان اين دوره است. شهرهای مهم هنرپرور در عصر صفويان، اصفهان، تبريز، هرات و قزوين بوده اند.

معمولاً در ايران، خاندان پادشاهی و افراد طبقههای بالای اجتماعی متقاضی آثار هنری بودهاند و به شکوفايی آن کمک میکردند. پادشاهان صفوی نيز دوستدار هنر بودهاند و برخی شان مانند شاه تهماسب يکم و سام ميرزا خود هنرمندان قابلی بودهاند و به هنر ارج بسياری مینهاده اند.

صفويان از دودمان ايرانی بودند که بين سالهای 907 تا 1135 خورشيدی بر ايران و بخشی از  سرزمين های مجاور آن فرمانروايی کردند.