دانلود مقاله بررسي تفاوت بین ثبات و پایداری

این پروژه در قالب Word قابل ویرایش، آماده پرینت و ارائه به عنوان پروژه پایانی می باشد

تعداد صفحات: 16

توضیحات:

مقدمه

با افزایش رو به رشد جمعیت انسان، در آینده تقاضای جهانی برای منابع غذایی (تولیدات کشاورزی) نیز افزایش خواد داد. راهکارهای مختلفی در مورد مسأله امنیت غذایی یا به عبارتی تأمین غذای مورد نیاز جوامع بشری، پیشنهاد شده است. برخی از این راهکارها شامل:

1- به کارگیری روش های نوین دانش بیوفناوری (برای مثال بهبود ارقام گیاهی و افزایش تولید محصولات دامی)، استفاده فشرده تر از زمین های زراعی موجود

2- به کارگیری زمین های حاشیه ای و غیر زراعی جهت تولید محصولات زراعی

3- بهبود شرایط ذخیره، حمل و نقل و بازاریابی محصولات کشاورزی می باشند.

بر اساس تجربیات اخیر در کشاورزی، مشخص شده که تولید زیاد و فشرده محصولات کشاورزی، بدون وجود آثار منفی بر نظام های طبیعی، کیفیت محیط و جوامع روستایی، غیر محتمل خواهد بود؛ مگر این که، نهاده های شیمیایی و انرژی های یارانه ای مورد استفاده ، کمتر از حد توان بوم نظام بوده و به طور کارآمدی نیز درون بوم نظام ها تحلیل روند. بنابراین چنین استنباط می گردد که هرگونه دستکاری در نظام های طبیعی، منجر به خروج بوم از نظام از حالت تعادل خواهد شد. به لحاظ ترمودینامیکی، بازگشت نظام به حالت تعادل اولیه غیر ممکن است؛ ولی به لحاظ تجربی، یک نظام پس از تعادل می تواند به تعادل ثانویه برسد. عامل برگشت به حالت تعادل ثانویه، معمولاً تحت کنترل بازخوردهای منفی است (که وظیفه حفظ تعادل یک نظام را در طی زمان به عهده دارند). بر این اساس یک بوم نظام زمانی تداوم یافته و حفظ خواهد شد، که در وضعیت تعادل (درونی – بیرونی) باشد. حفظ وضعیت تعادلی، هدف کلیه نظام های طبیعی و غیر طبیعی است. تعادل، زمانی حاصل خواهد شد که برآیند کلیه اجزای نظام به لحاظ ترمودینامیکی، در حالت موازنه باشد. بوم نظام های طبیعی و غیر طبیعی در طی زمان، بارها از حالت تعادل خارج و سپس تحت تأثیر سازوکارهای بازخورد منفی، مجدداً به حالت تعادلی (تعادل ثانویه) بازمی گردند. مسأله ی زمان در این فرآیند تعادلی از دو دیدگاه مطرح می باشد. اول، میزان مقاومت یک بوم نظام نسبت به عوامل بر هم زننده تعادل (به عبارت دیگر یک بوم نظام به لحاظ زمانی تا چه حد می تواند حالت متعادل خود را در مقابل شرایط بر هم زننده ی تعادل حفظ کند). دوم، مدت زمان مورد نیاز جهت بازگشت مجدد بوم نظام به شرایط تعادلی.