و...

بخشی از فضاهای حمام، برای پشتیبانی ساخته می‌شدند که در میان آن‌ها می‌توان به فضاهایی برای تامین آب و حرارت مثل تون و انبار هیزم اشاره کرد. تون، گلخن، تیون یا پاتیون به مجموعه راهرو، اتاقک و ظرفی مسی اطلاق می‌شود که در کف و زیر خزینه قرار دارند. در کف و مرکز خزینه ظرفی مسی به‌شکل گودالی کوچک تعبیه می‌کردند. در زیر این ظرف اتاقکی وجود دارد که از طریق راهرویی به بیرون از حمام راه پیدا می‌کند. فردی به نام «تون تاب» در فواصل زمانی منظم، هیزم و سایر مواد سوختی را در تون روشن می‌کرد تا آب داخل خزینه گرم باقی بماند. دود حاصل از سوختن هیزم در تون مستقیما به دودکش راه پیدا نمی‌کرد؛ بلکه ابتدا از گربه‌روهای کف حمام می‌گذشت.

تعداد شیشه‌ها در جام‌ها بر اساس محوطه‌ حمام سلطان امیر احمد در نظر گرفته شده‌ است؛ به‌علاوه قطر جام‌ها و تعداد آن‌ها نیز بسته به گرما و سرمای فضای زیر آن‌ها تعیین شده است. در برخی فصول سال، دما و رطوبت هوای سربینه با برداشتن گلجام‌های این نورگیر، تنظیم می‌شد. در گذشته بام حمام‌ها همچنین محلی برای خشک کردن لباس افراد، لنگ و قطیفه (حوله‌ای بزرگ برای خشک کردن نیمه بالای بدن) بود؛ برای همین منظور، راه پله‌ای برای دسترسی به بام وجود داشت.