بیوفلاک، یک روش فنی جایگزین برای پرورش میگوی مالزیایی گونه rosenbergii  Macrobrachium

1. مقدمه

آبزی پروری یکی از زمینه های مهم تولید غذا می باشد که همزمان با رشد جمعیت و استفاده از سایر صنایع مورد نیاز، به طور پیوسته در حال رشد است. برای حفظ پیشرفت و توسعه، آبزی پروری باید به سمت روش های پرورش فشرده یا نیمه فشرده، استفاده مؤثر و پایدار از منابع، و نظارت بر مسائل زیست محیطی پایدار، تغییر مسیر دهد. این موضوع اغلب نیاز به استفاده از فن آوری هایی دارد که بهره وری تولید را افزایش می دهند و از رقابت برای فضا و منابع با فعالیت های دیگر، مانند کشاورزی و دام داری اجتناب می کنند. روش های آبزی پروری، باید پایدار و با حداقل آسیب به محیط زیست، حفظ کیفیت و استانداردهای ایمنی همراه باشد، و نیز قادر به استفاده بهینه از فضا و منابع طبیعی بوده و فرصت برای گسترش داشته باشد. فن آوری هایی که اثرات زیست محیطی را کاهش می دهد، و بدون هیچگونه تاثیر سوئی بر روی سلامتی و رشد کارآمد هستند، باید جایگزین روش های فعلی شوند. یکی از این گزینه ها کاربرد تکنولوژی بیوفلاک (biofloc) است. اَشکال بیوفلاک به طور طبیعی در آب های استخر به صورت توده هایی از باکتریهای تثبیت کننده نیتروژن[1]، مواد آلی، ترکیبات معدنی توده ساز[2] و جلبک های معلق وجود دارند. این مواد به عنوان مواد غذایی در خدمت موجودات تحت پرورش هستند و استفاده مستقیم از ترکیبات نیتروژنی در مدفوع، ادرار و ضایعات مواد غذایی را توسعه داده اند. فعالیت باکتریهای مصرف کننده نیتروژن، با افزودن منابع کربنه و هوادهی ثابت افزایش می یابد، که کیفیت آب را در طول دوره پرورش نگهداری و یا به طور قابل توجهی آن را بهبود می بخشد. بنابراین، حجم آب مورد نیاز در آبزی پروری فشرده تا حد زیادی کاهش می یابد [1، 2، 3]. یک مثال در این مورد استفاده از بیوفلاک در طول پرورش میگوی مالزیایی رودخانه ای rosenbergii  Macrobrachium می باشد. این روش منجر به صرفه جویی های عمده ای در مصرف آب، بدون تاثیر بر کیفیت میگو می شود.