قسمتی از متن:

موفقیت شغلی

بر طبق گفته پيتر دراكر[1](1993)، قرن بيست ويكم، قرن اقتصاد دانشي است. دراين اقتصاد، دارايي­هاي فكري و به خصوص سرمايه­هاي انساني جزو مهمترين دارايي­هاي سازماني محسوب مي­شود و موفقيت بالقوه سازمان­ها ريشه در قابليت­هاي فكري آنها دارد، همچنين سرمايه انساني براي مالكين سرمايه يعني كاركنان سازمان­ها نيز به عنوان يك دارايي ارزشمند محسوب مي­شود كه مي­تواند موفقيت آنها را نيز به طور فزاينده تحت تاثير قرار دهد (الفن بین[2]،2002).به همین دلیل مديريت منابع انساني پيچيده­ترين و مشكل­ترين بخش مديريت شناخته شده است و از جمله وظايف مديران در جذب نيروهاي انساني مناسب از اهميت ويژه­اي برخوردار شده است. در واقع، موفقيت هر سازمان در گرو استفادۀ بهينه از نيروي انساني آن سازمان است و مستلزم به كارگيري افرادي است كه توانايي­ها و استعدادهاي خاص آن شغل را داشته باشند. در انتخاب افراد براي مشاغل مختلف سازمان، اصل كلي جهت موفقيت شغلي اين است كه خصوصيات داوطلب با وظايف شغلي او مطابقت كند. براي اينكه شرح وظايف با موفقيت انجام گيرد لازم است كه مهارت­ها، استعدادها و خصوصيات خلقي و جسمي و شخصیتی افراد در نظر گرفته شود و داوطلب آن شغل واجد اين خصوصيات و استعدادها باشد (حجازي،‌ 1380).

پژوهش­ها نیز نشان داده است كه موفقيت شغلي زماني ميسر است كه نه تنها خصوصيات افراد، بلكه خصوصيات مشاغل مربوط به آنها مورد بررسي قرار گيرد. بر مبناي اين شناخت دوگانه و تشخيص رابطه ميان آنهاست كه انتخاب احسن صورت مي­پذيرد. مصالح جامعه ايجاب مي­كند كه فرد در جايي قرار گيرد كه بهتر بتواند خدمت نمايد و مصلحت فردي نيز حكم مي­كند در مكاني باشد كه بهتر بتواند رشد و تعالي يابد. بنابراين، در گزينش شغلي افراد دو عامل بايد مورد ارزيابي قرار گيرد:

ارزيابي فرد در زمينه علايق، توانايي­ها و به طوركلي ويژگي­هاي شخصيتي فرد.
ارزيابي در زمينه توانايي­ها و ويژگي­هايي كه براي موفقيت در آن شغل ضرورت دارد (حجازي، 1368).

در اين باب مي­توان چنين اظهار داشت كه اگر فردي متناسب با توانايي­ها و رغبت­ها و ويژگي­هاي شخصيتي براي شغلي انتخاب شود نه تنها شكوفايي فردي حاصل خواهد شد بلكه جامعه نيز از او بهرۀ بيشتري خواهد برد. برعكس چنانچه فردي متناسب با شغل مورد نظر انتخاب نگردد ممكن است نيازهاي او ارضاء نشود و در نتيجه روزها و ساعت­ها را به ناراحتي بگذراند؛ اين فرد در زندگي راضي نبوده و در نتيجه در حرفه او تاثير منفي خواهد گذاشت (حجازي، 1368).