تعریف اعتیاد به کار:

اعتياد به كار، وضعيتى می‌باشد كه طي آن، فرد به نحوى رفتار می‌نماید كه براي خانواده و زندگي اجتماعي وى در محيط كار و خارج از آن، زيا ن آور است. واژه اعتياد به كار، به‌طورگسترد ه اي مورداستفاده قرارگرفته، ولي پژوهش‌های تجربي كمي درباره بهبود و افزايش درك افراد از پديده مذكور انجام گردیده است. ازاین‌رو، اتفاق‌نظر و توافق چندانى درباره معاني و جنبه‌های مختلف آن وجود ندارد.(عنایتی و همکاران 1391، 2)
اعتیاد به کار اولین بار توسط یک روانشناس آمریکایی به نام وین اوتس در سال 1971 به‌کاربرده شد که به معنای نوعی خو گرفتن و اعتیاد به کار در افراد می‌باشد که فرد نیاز فراوانی به کار کردن دارد که این نیز موجب اختلالات و تعارضات زیادی در سلامت جسمانی، شادی، روابط بین فردی و روحیه اجتماعی بودن فرد دارد.
اين تعريف شامل دو عنصر اصلي می‌باشد: كاركردن بسيار شديد و وجود ميل ذاتي شديد براي كار كردن. (مک میلیان 2003)
مورد اول به این موضوع اشاره می‌نماید كه افراد معتاد به كار، ذاتاً تمايل دارند که زمان اضافي بيشتري نسبت به ميزان كاري كه به صورت معقول از آنان براي برآورده ساختن اهداف سازمان انتظار می‌رود صرف انجام كار كنند و مورد دوم نیز به این اذعان دارد كه افراد معتاد به كار هميشه و دائماً دربارة كار فكر می‌کنند، حتي هنگامی‌که در حال انجام كار نيستند. در واقع می‌توان این‌طور بیان نمود که ذهن افراد معتاد به كار، همواره درگير امور مربوط به كار است. اين دو جزء كه به ترتيب، عناصر رفتاري و شناختي اعتياد به كار را تشكيل می‌دهند به ريشه واژ ه اعتياد به كار اشاره دارند كه درست منطبق با الكليسم می‌باشد.(اوتس 1983)
افراد معتاد به كار کسانی هستند که بسيار بيشتر از وظايفي که برای آن‌ها در نظر گرفته شده است و از آن‌ها انتظار می‌رود، كار می‌کنند به‌طوری حتی كه زندگي خارج از محيط شغلی‌شان را ناديده گرفته و از آن دوری نیز می‌گزینند. بنابراين می‌توان گفت كه بارزترین ويژگي این افراد اين است كه فراتر از چيزي كه الزامي است و از آنان خواسته‌شده است كار می‌کنند.(بولنس و پولمنس 2004، 470-17؛ اسکات، موری و میسلی 1997، 314-287)
همچنین اولين تعريف آكادميك و عملى توسط اسپنس و رابينز (1992) درباره واژه اعتياد به كار بيان گردد.