مقدمه

امروزه آموزش الکترونیکی با انواع و مدل های متنوع به عنوان یادگیری و آموزش های مبتنی بر فناوری اطلاعات برای سازمان ها و مردم با تمام وسعت اش بر پایه تجارب، تمرینها و یادگیری های عمدتاً انفرادی پذیرفته شده است. آموزش الکترونیکی در واقع انتقال دانش از طرق و شیوه های مختلف مانند تحت اینترنت(آنلاین و آفلاین)، تحت اینترانت(شبکه های کامپیوتری درون سازمانی)، تحت سیستمهای اندرویدی (موبایل و تبلت)، تحت بسته های آموزشی(لوح های فشرده) و یا بسیاری دیگر از انواع و اشکال مختلف، بسته به گستردگی و میزان تمایل و درک استفاده از تکنولوژی فناوری اطلاعات در کشورهای مختلف و نیازهای جوامع مطرح می شود.

 این تحولات و نفوذ سریع فناوری اطلاعات و ارتباطات سبب شد تا به راحتی محیط های آموزشی به سوی مجازی شدن سوق یافته و به دنبال آن ارتباطات به منظور آموزش و گسترش دانش به گونه ای فزاینده از طریق رایانه امکان پذیر شود. نیازهای روز افزون مردم و سازمان ها به آموزش، منجر به تحت پوشش قرار گرفتن جمعیت گسترده ای از مردم در بسیاری مناطق حتی مناطق محروم که با عدم دسترسی آنها به مراکز آموزشی معتبر، کمبود منابع اقتصادی، فقدان آموزشگران مجرب و اینچنین مسایلی درگیر هستند نیز با کمک فناوری اطلاعات و روش های جدید آموزش، مخصوصاً آموزش مجازی، شد. (ترجمان 1390)

از دیگر مهمترین کاربردهای این شیوه نوین آموزش که منشاء آن از پیشرفت فناوری اطلاعات و ارتباطات در جهان محسوب می شود، بخشهای مختلفی از اجتماع اعم از شرکتها، صنایع، سازمان ها و موسسات آموزشی را مجذوب خود کرده است. دراین راستا طراحی و برنامه ریزی های متنوع و زیادی صورت گرفته است تا بتوان پاسخگوی تقاضای روزافزون علاقمندان به آموزش و انعطاف پذیری بیشتر در امر آموزش باشد. به طوری که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته(آمریکا و اروپا) رشد گرایش سازمان ها، دانشگاه ها، موسسات آموزشی و حتی مردم به آموزش های الکترونیکی به مراتب بیشتر از آموزش سنتی و یا حضوری می باشد.(اناری نژاد 1391)

در واقع آموزش الکترونیکی که زیر مجموعه ای از آموزش از راه دور می باشد نوعی سازماندهی فرایند یاددهی-یادگیری با درجه انعطاف بالا، فرصت دهی برابر به همگان، از میان برداشتن موانع دسترسی بویژه فواصل جغرافیایی و ایجاد فرصت یادگیری مستقل در همه سطوح می باشد. (بورا 1390)