1-مقدمه

در دهه هاي اخير مشكلات خاصي در زندگي شهري روزمره انسان بوجود آمده است كه اغلب به علت استفاده بيش از اندازه از فن آوري مدرن ايجاد شده اند . در نتيجه روابط اجتماعي و سلامت رواني ساكنين شهرها , كه در قرنهاي گذشته جزئي از زندگي شهري بوده است , تحت تاثير سبك زندگي جديد قرار گرفت . تعامل انسانها با يكديگر كمتر شد و روابط آنها با يكديگر به حداقل ممكن رسيد . بطوريكه هم اكنون زندگي حومه اي در اطراف شهرهاي آمريكا به عنوان نمونه بارز اين گونه روابط اجتماعي شناخته مي شود . نگرش پست مدرن در پاسخ به نياز هاي اجتماعي انسان كه در تمدن جديد تا حدودي ناديده گرفته شده است  , ارزشهاي قديم را دوباره مطرح مي سازد . در شهرسازي يكي از جنبشهاي جديد پست مدرن در زمينه برنامه ريزي و طراحي شهري در سه دهه اخير , جنبش نو- شهرسازي ( يا شهرسازي جديد ) بوده است .در بررسي سير تحول شهرسازي جهان , پس از جنگ جهاني دوم به نوع نگرش جديدي از شهرسازي بر مي خوريم كه جزئي از نگرش پست مدرن محسوب مي گردد . اين گونه شهرسازي كه پايه هاي آن در زمان بازسازي جنگ جهاني شكل گرفت در اواخر دهه 1970 شكل نهايي به خود گرفت . در ابتداي دهه 1980 ايالات متحده آمريكا شاهد اجراي اولين نمونه هاي اجراي اين نوع شهرسازي بوده است .