چکیده:

با توسعه انقلاب صنعتی و ماشینیسم، برنامه ریزی شکل خاص و پیچیده ای به خود گرفت  و سبب مهاجرت نیروی انسانی فعال از روستاهای کوچک و کم درآمد به طرف شهرهای بزرگتر در کشورهای جهان سوم گردید. این امر سبب معضلات فراوانی از جمله حاشیه نشینی گردید. شهر اهواز با 500 هزار نفر جمعیت حاشیه نشین، بزرگترین شهر حاشیه نشین در کشور است که دلیل آن را می توان در بی کفایتی مدیریت شهری در این شهر قلمداد نمود.این پژوهش با استفاده ازروش توصیفی- تحلیلی،مطالعات میدانی و به روش swot و با استفاده از توزیع پرسش نامه بین شهروندان و کارشناسان شهرسازی صورت پذیرفت. هدف پژوهش  بررسی نقاط قوت،ضعف،فرصتهاومحدودیتهای مدیریت برنامه ریزی شهری، به ارائه استراتژی راهبرد درجهت توسعه مدیریت برنامه ریزی شهری در شهر اهواز می باشد.

 نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از آنست که مهم ترین  نقطه قوت  در توسعه مدیریت برنامه ریزی شهری در شهر اهواز، " برخورداری از ظرفیت جذب سرمایه وافزایش درآمد زایی در بخش گردشگری " ، مهم ترین  نقطه ضعف آن " عدم پاسخ مناسب شهرداری به خواسته های ساکنین و سردرگمی مردم در مراجعه به شهرداری" ، مهم ترین فرصت  آن " اهمیت بخشی محله به عنوان یکی از بافت های قدیمی و حساس شهر و مهم ترین  تهدید آن "مدیریت خودنگر و عدم توجه به برنامه های بلند مدت مدیریت" می باشد.