بيان مساله : (Research problem  )

امروزه زنان جهان در روند تحركات اجتماعي ،‌اقتصادي و توسعه جوامع با مشكلات كم و بيش مشابهي مواجه اند و از بسياري از نابرابريهاي آموزشي ،‌دسترسي به فرصت هاي شغلي متناسب با قابليت هاي خويش ، عدم تناسب در توزيع در آمدها ، نابرابري در حقوق مدني و مشاركت سياسي و … با مردان رنج مي برند و همچنين افزايش مشاركت زنان در كميت ، همپاي ارتقاي آنها در كيفيت و دست يابي به پايگاههاي مديريتي نبوده و نابرابري و تبعيض در فرصت هاي شغلي همچنان باقي است . (فرزين نيا، 1374 ، ص 667 ) . آمار نشان مي دهد كه با وجود دارا بودن تحصيلات عالي ، زنان در پست هاي بالاي اداري كمتر حضور دارند از كل زنان تحصيلكرده شاغل فقط 30 درصد به پست هاي بالاي اداري رسيده اند كه از اين تعداد 0003/0 درصد زنان جامعه داراي پست هاي كلان مديريتي هستند حدود 85 درصد از زنان مورد تحقيق هرگز از جانب دانشگاه خود براي فرصت هاي مطالعاتي و يا دوره آموزشي به خارج از كشور اعزام نشده و بورس تحصيلي دريافت نداشته اند و نزديك به 90 درصد از آنها هرگز به عنوان نماينده رسمي دانشگاه خود به مركزي معرفي نشده اند بيش از 70 درصد زنان در طول خدمت هرگز در پست هاي اجرايي اشتغال نداشته اند . (مركز امور مشاركت زنان ، شماره 6 ،‌1379 ، ص 22 ) در چهارمين كنفرانس جهاني سال 1994 در سند پكن آمده است كه تبعيض در آموزش پرورش ،‌استخدام ،‌مزد ، ترفيع و رويه هاي تحرك شغلي ،‌شرايط انعطاف ناپذير كار ، عدم دسترسي به منابع توليد و مشاركت نابرابر در مسئوليت هاي خانواده ،‌فرصت هاي اشتغال و فرصتهاي اقتصادي و تخصصي ، تحرك شغلي را براي زنان كماكان محدودنموده است نسبت نازل زنان در ميان تصميم گيرندگان اقتصادي و سياسي در تمامي سطوح محلي ، ملي و بين المللي بازتاب موانع ساختاري و نگرشي است كه بايد از طريق اقدامات مثبت به مقابله با آنها پرداخت.

توجه به موقعيت زنان به عنوان نيمي از منابع انساني جامعه از اهميت ويژه اي برخوردار است معمولا زنان عليرغم موقعيت نامناسب اجتماعي ،‌نقش قابل توجهي در جامعه ايفا مي كنند گرچه رشد شاخص هاي مربوط به مشاركت زنان در چهار سال اخير قابل توجه است لكن در مقايسه با توانمنديهاي زنان هم چنان فاصله قابل توجهي وجود دارد زيرا حضور آنها در بخش وسيعي از فعاليت هاي اجتماعي از جمله مديريت و تصميم گيري با تنگناهايي همراه بوده است . معضلي كه طي سالهاي گذشته در ايران همواره مطرح بوده ، حضور نداشتن موثر زنان در مشاركت هاي مديريتي و سطوح تصميم گيري است يعني قاعده كلي كه در همه جاي دنيا كم و بيش وجود دارد .«آنجا كه قدرت هست زنان نيستند »(حقيقت جو ،‌1380 ، ص 10 )

صرفنظر از عواملي چون فرهنگ بازدارندة اجتماعي ،‌كمبود مديران و فرصت براي شكوفايي ،‌تجربه ومهارت شغلي و مديريتي ،‌احتمالا عوامل ديگري در بروز پديدة عدم حضور زنان در مشاركت مديريتي استان مازندران نقش دارند ،و گره هاي ناگشوده در خصوص مسايل زنان كه از مسايل كلان ملي و استراتژيك فرهنگي است ،وجود دارد. حال با عنايت به آنچه كه در بيان مساله بدان پرداخته شد ،مسئله پژوهش اين است كه چرابه طور حقيقي از توانايي هاي نيمي از جمعيت بهره گرفته نمي شود؟

چرا استعدادهاي بالقوه زنان شكوفا نمي شود؟چرا در مشاركت مديريتي در تربيت بدني استان بيشتر مردان حضور دارند و چه دلايلي براي حضوركم زنان در مشاركت مديريتي وجود دارد؟ و ازبين عو امل رواني ،خانوادگي ،سازماني وفرهنگي ـ اجتماعي كداميك باعث بيشترين مانع اين حضور مي شود؟ پاسخ به اين سوالات وسوالات مشابه ديگر مسئله اين پژوهش را تشكيل مي دهد.