كمرويي:

تعريف كمرويي:

يكي از مواردي كه در اين دوره مي تواند آسيب هاو مشكلات جدي براي نوجوان به همراه داشته باشد كمرويي است. كمرويي را مي توان به عنوان يك احساس ناراحتي يا بازداري درموقعيت هاي ميان فردی يا اجتماعي كه فرد را از پيگيري اهداف تحصيلي و اجتماعي اش بازمي دارد تعريف كرد. كمرويي به خود كانوني^[1] مفرط، نگراني و اشتغال ذهني مكرر همراه با افكار و احساسات مربوط يا واكنش هاي فيزيكي، شدت يافتن ضربان قلب و....منجر مي گردد (گودينو و لو،2010).

كمرويي متضمن نگراني بيش از حد در رابطه با ارايه خود^[2] در موقعيت هاي اجتماعي مي باشد. نظريه ارايه خود مبتني بر اين مفروضه است كه افراد در موقعيت هاي اجتماعي، در تلاش اند تا تصاوير خود و اطلاعات مربوط به هويت شان را كنترل كنند (فيليپس^[3] و پيتمن^[4]،2007). كمرويي، بازداري و كناره گيري اجتماعي، به كم گويي و خاموشي افراد به درگير شدن در تعاملات اجتماعي اشاره دارد (رابين، 2001).

 از طرفي كمرويي يك امر معمول و رايج هيجاني است كه كمتر شناخته شده است. هر فردي ترديد، دودلي و يا كمرويي را در موقعيت هاي اجتماعي جديد تجربه مي كند. با وجود اين گاهي اوقات ممكن است كمرويي در رشد اجتماعي مطلوب كودك و نوجوان تداخل ايجاد و يادگيري آنها را محدود كند. كمرويي يك احساس مهم و همگاني است كه ممكن است گسترش يافته و توسط افراد به عنوان مكانيزم سازگاري براي كنار آمدن با تحريك اجتماعي جديد مورد استفاده قرار گيرد. كمرويي مي تواند به سبب كاهش ارتباط چشمي و فيزيكي متقابل و توداري و ساكت بودن، از طريق مشاهده مورد تشخيص قرار نگيرد. گفتار فرد كمرو اغلب نرم، ملايم و همراه با لرزش و ترديد است (اسنهالاتا و مارتي، 2003).

زيمباردو و هندرسون (1996) كمرويي را اينگونه تعريف مي كنند: كمرويي يك توجه افراطي به خود، اشتغال ذهني افكار،احساسات و واكنش هاي فيزيكي خود است كه مي تواند حداقل شامل يك ناراحتي اجتماعي ضعيف تا يك ترس اجتماعي بازدارنده و شديد باشد.

كمرويي يك توجه غير عادي و مضطربانه به خويشتن در يك موقعيت اجتماعي است كه در نتيجه آن فرد دچار نوعي تنش رواني-عضلاني شده،شرايط عاطفي و شناختي اش متاثر مي گردد و زمينه بروز رفتارهاي خام،ناسنجيده و واكنش هاي نامناسب در وي فراهم مي شود. به ديگر سخن پديده كمرويي به يك مشكل رواني اجتماعي و آزاردهنده شخصي مربوط مي شود كه به صورت يك ناتواني يا معلوليت ظاهر مي گردد.

كمرويي يعني توجه بيش از حد به خود، اعمال، گفتار يا حتي رفتار خود،ترس از مواجه شدن با ديگران،ترس و نگراني از مورد تاييد قرار نگرفتن و يا نگراني از مورد استهزا قرار گرفتن، جرات اظهار و بيان احساسات نداشتن، زياد به قضاوت ديگران اهميت دادن و مرور افكار غيرمنطقي و خودكار منفي هنگام مواجه شدن با يك موقعيت تازه و يا افراد ناآشنا است.فرد كمرو هشيارانه از مواجه شدن با افراد يا چيزهايي مشخص يا انجام كاري همراه آنان بيزار است.در گفتار يا كردار خود ملاحظه كار است، از ابراز وجود بيزار و به طور محسوسي ترسو است. البته گاهي هول و هراس خود را زير پوشش نوعي استهزا و تمسخر پنهان مي كند (زيمباردو، 1977؛ ترجمه پارسا، 1386).

محققان بسياري از جمله باس (1980) و زيمباردو (1987) عقيده دارند كه كمرويي مانند يك تجربه ذهني است كه با بيم، ترس،عصبانيت و برخوردهاي ميان فردي همراه است. اگرچه افراد كمرو در سخن گفتن و رفتاركردن بسيار محتاط وكم سخن هستند، اما در واقع ناراحتي و پريشاني زيادي را متحمل مي شوند.آنها در حد افراط توجه متمركز بر خود دارند و در باره تفكرات و واكنش هايشان اشتغال ذهني دايم دارند (هندرسون، زيمباردو، 1998).

كروزير(1991)عنوان مي كند كه يكي از مهمترين علايم تشخيص كمرويي داشتن اضطراب ذهني و اجتناب از رفتارهاي اجتماعي است. از نظر ليري (1991) كمرويي يك پديده اجتماعي است كه در موقعيت هاي اجتماعي رخ مي دهد و همراه با تجربيات همزمان عصبانيت، اجتناب، ترديد، دودلي، دست پاچگي و رفتاري ناشيانه است (جونز و همكاران، 1996).

به كلام ساده كمرويي يعني خود توجهي فوق العاده و ترس از مواجه شدن با ديگران، زيرا كمرويي نوعي ترس يا اضطراب اجتماعي است كه در آن فرد از مواجه شدن با افراد ناآشنا و ارتباطات اجتماعي گريزان است. در هر جامعه اي درصد قابل توجهي از كودكان و نوجوانان با اين اختلال رفتاري و عامل بازدارنده رشد شخصيت اجتماعي مواجه هستند كه مانع شكوفايي قابليت ها،خلاقيت ها و ايفاي مسؤليت مي شود (افروز، 1385).

از آنجایی که كمرويي یکی از مشکلات روانشناختی کودکان و نوجوانان است غالبا بر تمامی خانواده و کارکردهای مختلف آن تاثیر می گذارد. این افراد چالش های فراوانی را برای خانواده هایشان ایجاد می کنند و رفتارهایی از خود نشــان می دهند کـه تاثـیری منفی بر اطرافـیانشان (والدین، دوستان و معلمین) می گذارد و واکنش های ناخوشایند این افراد در پاسخ به رفتار آنها نیز متقابلا به خودشان باز می گردد (بلوم کویست، 1996؛ به نقل از علاقبند راد، 1383). كمرويي از طريق دو الگوي رفتاري مرتبط يعني رفتار محتاطانه و انزواي اجتماعي، قابل تشخيص است. در نوزادان، ضعف يا فقدان احتياط و دودلي در تقرب/ اجتناب با افراد غريبه كه خصوصيت قابل تشخيص در كمرويي است، مشاهده مي شود. تعداد دیگر از کودکان بزرگتر احساس نیاز کمتری را برای تقابل اجتماعی نشان داده و بیشتر ترجیح می دهند به تنهایی بازی کنند، در حالی که هیچ یک از تنش هایی را که یک کودک کمروی واقعی با آن ها روبه رو است، تجربه نمی کنند (اسنهالاتا و مارتی، 2003).

درپاره ای دیگر از کودکان، بازداری های مهمتری مشاهده می شود. کودکانی که همواره منزوی هستند و به رغم تمایل عمیق خود، شهامت نزدیک شدن به دیگران را ندارند، در حیاط مدرسه بازی نمی کنند، روزهای تعطیل، از مدرسه خارج نمی شوند و از فعالیت های گروهی امتناع می ورزند. اما گاهی بازخورد آن ها در چهارچوب خانوادگی(نسبت به والدین و خواهران و برادران) با آنچه در خارج از این چهارچوب مشاهده می شود در تناقض قرار می گیرد، به این معنا که ممکن است تا حد استبداد و سلطه جویی نیز پیش روند. در موارد افراطی، کودکانی که دارای این بازداری هستند در خارج از چهارچوب خانوادگی، کلمه ای حرف نمی زنند (لو و ونار، 1971).

از طرفي بازداری ارتباطی یا کمرویی بر شیوه ارتباطی فرد با اطرافیانش اثر می گذارد. این نوع بازداری را می توان به درجات مختلف در رفتار کودک مشاهده کرد. به عنوان مثال، پاره ای از کودکان ضمن آنکه تماس با کودکان دیگر را تا حدی حفظ کرده اند و از کار و بازی لذت می برند، با این حال بیش از اندازه آرام و مطیع هستند، حرف برانگیز نیستند و به عبارت دیگر بچه های عاقلی هستند (دادستان،1384).

فرمت ورد قابل ویرایش

تعداد صفحات: 57

فصل دوم مبانی نظری و پیشنه تحقیق جهت نوشتن فصل دوم پایان نامه ارشد و دکتری

همراه با رفرنس نویسی و پاورقی داخل متن

منابع فارسی کامل

منابع انگلیسی کامل