- بازی چیست؟
در دهه(1960) بازي هاي آموزشي توجه بسياري از رهبران آموزشي را به خود جلب كردند و آنها ارزش رويكرد آموزشي تجربي در افزايش انگيزه و فهم دانش آموزان در محيط هاي آموزشي را مورد توجه قرار دادند.(ليمن سون، 1999؛ به نقل از بورن هيد[1]، 2006)
پاتریک در تعرف بازی می گوید:بازی عبارت است از مجموعه فعالیت های آزاد و
دلخواه که صرفا با اراده و میل خود شخص صورت می گیرد و پرداختن به آن به
علت فشار و جبر هیچ یک از عوامل درونی و بیرونی نیست(موثقی، 1380).
بازی فعالیت های آزاد و پویا، به منظور لذت بردن گروه، بازی می تواند به
صورت موازی، یا به صورت گروهی، یا ترکیبی از این دو باشد. بازی برای کودکان
مهم است چون بوسیله بازی مهارت های ادراکی-حرکتی و شناختی و اجتماعی
گوناگونی را بدست می آورند. همچنین معنی اساسی آن، کشف خود و جهان است. حفظ
سلامت روانی و بدست آوردن یک زندگی متعادل نیز از معانی بازی می باشد
(ریموند و کورسینی[2]، 2002).
بازی نیز همسان با سایر پدیده ها ابعاد و جنبه های وسیعی را در بر
می‌گیرد. گوناگونی این ابعاد باعث شده تا تعریف های زیادی از بازی ارائه
گردد. هریک از این تعریف‌ها با برجسته نمودن جنبه ای از بازی دیدگاه خاصی
را ارائه می دهند. در فرهنگ و بستر، بازی به صورتهای زیر تعریف شده است:
-حرکت، جنبش و فعالیت به مثابه حرکت عضلات
- آزادی یا محدودیتی برای حرکت یا جنبش
- فعالیت یا تمرین برای سرگرمی، تفریح یا ورزش
مشخصه این تعاریف محدود نمودن آن به جنبش های حرکتی و عضلانی است و این
امر باعث می‌شود تا تفاوت میان بازی و ورزش از نظرها دور بماند(مهجور،
1376)
ورزش در فرهنگ و بستر به معنی هرگونه فعالیت یا تمرین است که باعث لذت،
سرگرمی، تفریح یا اشتغال باشد و یا فعالیتی که نیاز کم و بیش به حرکات شدید
و قوی و زورورزی بدنی دارد و بر اساس برخی از سنتها و یا قوانین مقرر
انجام شود. آنچه در تعریف ورزش اضافه گردیده عبارت «رعایت برخی از سنتها و
قوانین مقرر» است که این موضوع در بازی نیز صدق می کند. یعنی انجام هر
بازی مستلزم رعایت مجموعه ای از قوانین و سنتها است. خواه این قوانین و
سنتها به‌صورت آشکار برای مشاهده‌کننده مشهود باشد و خواه نظاره‌گر آنها
را بدون مشاهده به صورت درونی اجرا کند(احمدوند،1390).
2-2-2- وﯾﮋگی‌های اساسی بازی:
برای اینکه بتوان فعالیتی را بازی نامید، باید دارای پنج وﯾﮋگی اساسی باشد(روبین، فاین، و واندنبرگ[3]،1983). اول اینکه بازی دارای انگیزه درونی است. هدف آن در خودش نهفته است، و تنها به خاطر رضایت حاصل از انجام آن صورت می پذیرد.
دومین وﯾﮋگی بازی این است که به صورت آزادانه انتخاب شود. اگر کودکان
وادار شوند یا حتی با ملایمت زیر فشار قرار گیرند تا بازی کنند، ممکن است
هیچگاه به فعالیت تعیین شده به چشم بازی نگاه نکنند. برای مثال در بررسی
کینگ[4](1979)،
مشخص شد اگر معلم برای شاگردانش بازی را تعیین کند، آنها به آن همچون کار
می نگرند؛ در صورتی که اگر خودشان حق انتخاب داشته باشند آن گاه همان
فعالیت را نوعی بازی می دانند.
سومین وﯾﮋگی اساسی بازی این است که باید خوشایند باشد.کودکان بایستی از
انجام آن لذت ببرند وگرنه نمی توان آن را به عنوان بازی در نظر گرفت.
چهارمین وﯾﮋگی بازی، واقعیت گریزی است. به این معنی که با عنصر وانمود
سازی به معنای بر هم ریختن واقعیت برای انطباق با رغبت های بازیکن همراه
است.این امر به وﯾﮋه در بازی های نمادین که وﯾﮋگی اصلی دوره ی پیش دبستانی
است، مصداق دارد؛یعنی هنگامی که کودکان مدت زیادی از وقت خودرا برای آزمودن
نقش های جدید و بازی کردن در صحنه های تخیلی صرف می کنند.
سرانجام اینکه بازیکن باید در بازی شرکت داشته باشد.کودک باید از لحاظ
جسمانی، روانی و یا هردو درگیر باشد، نه اینکه منفعل،یا نسبت به آنچه روی
می دهد، بی تفاوت باشد(گنجی1391).
نظریه های مرتبط:
2-3- نظریه ی انرﮊی مازاد[5]:
نظریه ی انرﮊی مازاد که بر هربرت اسپنسر[6] نسبت می دهند قبلا توسط شاعری به نام شیلر[7]
عنوان گردیده بود و لذا به نظریه ی اسپنسر و شیلر معروف است. طرفداران این
نظریه معتقدند که بدن مقداری انرﮊی دارد که آنرا به صورت فعالیت هدفدار
یعنی کار و فعالیت بدون هدف! یعنی بازی مصرف میکند. اسپنسر اعتقاد داشت
حیواناتی که در رده بالای سلسله ی تکاملی قرار دارند کلیه وقت و انرﮊی خود
را صرف پیدا کردن غذا نمی نمایند، بلکه انرﮊی مازاد خود را در فعالیت دیگری
به کار می گیرند. شیلر معتقد است حیوان زمانی که احساس کمبود نماید کار می
کند، زمانی که سرشار از انرﮊی است بازی می کند و مازاد بر آن، فشاری است
برای فعالیت، بر اساس این نظریه هرگاه انرﮊی بدن از حد متعادل بیشتر شود و
ارگانیسم افزایشی مازاد در انرزی خود احساس کند بازی جلوه گری می کند.در
این نظریه اعتقاد بر این است که نیروی وجودی انسان برای رفع حوایج و تامین
بقا مصرف می گردد و مازاد بر آن در راه‌هایی مصرف می شود که در آن هدف های
انتفاعی مورد نظر نیست. ساده ترین و بی آلایش ترین این فعالیت ها جهت صرف
قوای مازاد بازی است. لانگه معتقد است که هنر از بازی می تراود و بازی فشار
نیروی زاید ارگانیسم بر اثر مصروف گشتن آن، سرخوشی و سرمستی ایجاد شده و
فرد متلذذ می گردد(خدایی خیاوی،1380).
لویی
معتقد است نظریهی انرزی مازاد بعنوان نوعی شیوهی تبیین کلی بازی، دو
نقطه ضعف دارد: اولا نمی تواند میان اشکال مختلف بازی فرق بگذارد، ثانیاً
فقدان بازی را در گروههای معینی از کودکان از قبیل معلولان ذهنی که در
مؤسسات ویزه زندگی می کنند تبیین نمی کند(مخبر،1377).
2-4- نظریه ی پیش تمرینی:
نظریات پیش تمرینی در بازی اعتقاد دارند فعالیت هایی را که کودکان در بازی
انجام می دهند در واقع نوع آماده سازی آنها برای زندگی آینده است و در
بازی فعالیتهایی تمرین می شود که برای آیندهی فرد ضروری است. نظریات پیش
تمرینی این اندیشه در خور توجه را مطرح می کنند که بازی فرصت مهمی در
اختیار فرد قرار می دهد تا فعالیتها و مهارت های لازم را در مراحل بعدی
زندگی تمرین نماید. بازی عاملی است که برای پرورش نیروهای خام و آماده سازی
آنها برای استفاده در زندگی بکار گرفته می شود(گارلی[8]،1937، به نقل از آرین،1387).
بر اساس این نظریات بازی یک کنش بیولوﮋیک است و هدفش آماده ساختن کودک
برای زندگی است. صرف نظر از درستی و نادرستی این نظریه به یقین می توان گفت
که کودک در بازی های گوناگون راه و رسم زندگی را یاد می گیرد(شعاری ﻧﮋاد،1385).
در نظریات پیش تمرینی به چند تعبیر و تفسیر از بازی پرداخته شده است که در زیر به جند مورد آن اشاره می شود:
الف:نظریه ی غریزی مک دوگال[9]
ب:نظریه ی اجتماعی گروس[10]
ج:نظریه ی ویلیام اشترن[11]
د:نظریه ی پتالوﮋی[12]
2-4-1- نظریه ی غریزی مک دوگال:
این
نظریه از آن رو که در بازی موضوع غریزه را مورد توجه قرار داده است به نام
نظریهی غریزی معروف شده است.مک دوگال این نظریهی بازی را تمایل موجود
زنده برای عملی کردن غرایز می داند. البته پیش از آنکه غرایز میدان عمل
پیدا کنند. بر اساس این نظریه ی بازی، رفتار غریزی است و در اصل شکلی از
رفتار رشد یافتهتری است که او باید در آینده بکار ببندد. لذا محتوای بازی
را محتوای نوع فعالیتی تشکیل می دهد که کودک باید در دوران بلوغ و بزرگسالی
داشته باشد، فرض اصلی این نظریه این است که بازی نوعی آماده سازی کودک
برای آینده است(مخبر، 1377).
2-4-2- نظریه ی اجتماعی گروس:
گروس اعتقاد داشت که در نظریه ی غریزی مک دوگال عامل اجتماعی مورد بررسی و
توجه قرار نگرفته است. لذا با توجه به غریزی بودن بازی بعد دیگری را مورد
توجه قرار داده و نقش اجتماعی آن را بررسی کرده است. گروس نظر و عقیده ی
خود را به این نحو توجیح می کند که در رده های بالای تکامل نژادی از جمله
انسان دوره ی وابستگی بیشتر بوده و اهمیت الگوی رفتاری کاملاً غریزی کاهش
می یابد. لذا بازی را به عنوان تمرین مهارت هایی می داند که در دوره های
بعدی زندگی به آنها نیاز میباشد. نوزاد انسان با وجود دورهی طولانی
وابستگی و رفتاری که کمتر غریزی است باید نه تنها مهارت‌های فیزکی بلکه
مهارت های اجتماعی و نمادین را بیاموزد. و این امر به کمک بازی میسر است.
به نظر گروس کودکان در جریان بازی خود را آماده‌ی فعالیت‌های سازش یافته‌ای
می‌کنند که در آینده ناگزیر خواهند بود آن فعالیت ها را در زندگی داشته
باشند(گارلی، 1937؛ به نقل از آرین، 1387).
2-4-3- نظریه ی ویلیام اشترن:
اشترن معتقد است بازی غریزه ای برای رشد و نمو استعدادها و یا تمرین
مقدماتی برای اعمال آتی است. نظر وی ترکیبی از نظریه ی مک دوگال و گروس می
باشد، به نظر وی کودکان با بر عهده گرفتن نقش فرضی در بازی، خود را برای
آینده آماده می نمایند مثلا؛ دختر کوچکی که به عروسک بازی علاقه دارد به
صورت ناخود آگاه و غیرعمدی خود را آماده می نماید تا در بزرگسالی نقش
مادرانه را بر عهده بگیرد، به نظر اشترن این آماده سازی غیر ارادی است و
نمی تواند به عنوان هدف تعلیم و تربیت مطرح شود. اشترن بازی را به دو گروه
فردی و اجتماعی تقسیم می کند، تسلط بر بدن و اشیاﺀ مختلف محیط از نتایج بازی های فردی و تقلید، ایفای نقش های تکمیلی را از نتایج بازی های گروهی یا اجتماعی است(مهجور، 1387 ).
2-4-4- نظریه ی پستالوژی:
به نظر پستالوژی
درگیری ها، سرگرمی ها، کوشش ها و فعالیت هایی که در بازی صورت می گیرد به
فرد کمک می کند تا مجموعه اعمالی را که برای زندگی آینده ی فرد لازم است
یاد بگیرد و از این طریق ارتباط محکمی میان جسم و روح فرد ایجاد می
شود(مهجور، 1387).
2-5- نظریه ی بازپیدایی[13]:
این نظریه رهیافتی در مقابل نظریات پیش تمرینی و آماده سازی برای زندگی
است و به نام نظریهی تکرار تاریخ و یا باز پیدایی شناخته می شود. در این
دیدگاه اعتقاد بر این است که توجیه بازی بر اساس فعالیت های زندگی آینده
چندان صحیح به نظر نمی رسد، بلکه بازی در ارتباط با اعمال گذشتهی انسان
قابل بررسی است. در این نظریه اعتقاد بر این است که انسان به طور طبیعی و
از طریق وراثت، مهارت‌هایی دارد که در زمان حال چندان مناس زندگی او
نیستند. لذا باید به نحوی این مهارت های غیر ضروری را از خود دور کند،
بهترین راه برای دور کردن آنها، بازی می باشد، بر اساس این نظریه کودک برای
رسیدن به مرحله ی رشد درست همان مراحلی را طی می کند که بشر بدوی در جهت
تبدیل شدن به انسان متمدن طی نموده است(همان منبع).
استانلی هال[14]
می گوید بازی تمرینی آن فعالیت های غریزی است که برای اجداد ما مهم بوده
است به نظر وی ارزش بازی در آن است که موقعیتی برای تخلیه ی غرایز ابتدایی
ما فراهم می آورد که در صورت تخلیه نشدن، در جامعه ی معاصر مشکلاتی فراهم
می آورد مثل غریزه ی پرخاشگری که در بازی های نوع جنگی تخلیه می شود(مخبر،
1377).
2-6- نظریه ی بیان خود: