دانلود مقاله پرورش لاما در 13 صفحه

معرفی لاما

لاما (Llama) یکی از اعضای تیره شترسانان است که بومی رشته کوه آند در امریکای جنوبی است. رده بندی علمی لاما به صورت زیر است:

Scientific classification:

Kingdom:  Animalia

Phylum:  Chordata

Subphylum: Vertebrata

Class:  Mammalia

Order:  Artiodacyla

Family:  Camelidae

Genus:  Lama

Species:  Lama glama

دیگر اعضای تیره شتر سانان عبارتند از گوآناکو (Lama guanicoe)، آلپاکا (Vicugna pacos)، ویکونیا (Vicugna vicugna)، شتر دوکوهان یا باختری (Camelus bacterianus)، شتر دو کوهان وحشی (Camelus ferus)، و شتر تک کوهان (Camelus dromedaries).

تاریخچه

تاریخچه لاما در امریکای جنوبی

لاما عضوی از تیره شترسانان (Camelidae) است که از حدود 10میلیون سال پیش از دشت های مرکزی امریکای شمالی منشا می گیرد. اجداد لاما حدود 2.5 میلیون سال پیش به امریکای جنوبی مهاجرت کردند. خویشاوند لاما یعنی شتر به شرق میانه و دیگر مناطق مهاجرت کرد. شتر سانان امریکای شمالی در پایان عصر یخبندان در 10-12هزار سال پیش منقرض شدند.

با مهاجرت لاما به منطقه رشته کوه آند در امریکای جنوبی، دودمان گوآناکو و ویکونیا شکل گرفت. این حیوانات با شرایط آب و هوای خشن، بارندگی اندک و پراکنده، ارتفاع زیاد، اختلاف دمای زیاد بین و شب و روز و زمستان و تابستان، منابع غذایی کم و نامطمئن در این منطقه عادت کردند. لاما از گوآناکو و آلپاکا از ویکونیا منشا گرفته اند.

قابلیت عادت پذیری و کارایی لاما به عنوان حیوان بارکش باعث شد تا این حیوان در این منطقه کوهستانی توسط بومیان اهلی شود. لاما توسط بومیان پرو (فرهنگ Inca) در حدود 5-6 هزار سال قبل اهلی شد و یکی از قدیمی ترین حیوانات اهلی شده در جهان به شمار می رود. هدف اصلی از بومی کردن لاما قابلیت بارکشی این حیوان بود، اما منافع دیگری چون گوشت، پوست و کود دامی (بعنوان سوخت) نیز داشت. همچنین لاما را به عنوان هدیه برای خدایان شان قربانی می کردند.

زمانی که کشورهای امریکای جنوبی مستعمره اسپانیا شدند، اسپانیایی ها دام های خودشان، خصوصا گوسفند را جایگزین لاما و آلپاکا کردند. لاماها مجبور به تبعید به مناطق با آب و هوای خشن شدند که حیوان دیگری قادر به زندگی در آن شرایط نبود. ویکونیا و گوآناکوها به خاطر پوست نرمشان شکار می شدند. لاماها و آلپاکاها نیز توسط مردمان فقیر برای بارکشی و امرار معاش نگه داری می شدند.

تاریخچه لاما در امریکای شمالی

لاما یک حیوان تازه وارد به امریکای شمالی به شمار می رود. بعد از عصر یخبندان هیچ شترسانی در امریکای شمالی وجود نداشت. تا اینکه واردات لاما به ایالات متحده امریکا در اواخر دهه 1800 میلادی آغاز شد. در سال 1930 با شایع شدن بیماری سم و دهان، واردات کلیه سم داران از امریکای جنوبی قطع شد. البته به میزان ناچیز واردات غیرقانونی نیز وجود داشت. این واردات اولیه، پایه اصلی گله های لامای ایالات متحده امریکا را شکل داد. تا اوایل دهه 1970 لاماها در باغ وحش ها و زیستگاه های کم اهمیت نگه داری می شد، اما در این زمان تقاضا برای پرورش لاما زیاد شده بود و واردات آن دوباره آغاز شد. در حال حاضر حدود 100 هزار لاما در امریکای شمالی وجود دارد.

در 30 سال گذشته توجه خاصی به لاما در سطح جهان شده است.

زیستگاه

منطقه مرتفع Altiplano در رشته کوه آند زیستگاه اصلی لاما است که در جنوب شرق پرو و غرب بولیوی قرار دارد. این منطقه پوشیده از پوشش گیاهی ضعیفی است که شامل انواع بوته ای ها, درختچه ها و گراس هاست. در شما ل این منطقه پوشش گیاهی متوسط است در حالی که جنوب این منطقه خشک و خشن است. ارتفاع این منطقه 2300 تا 4000 متر (به طور متوسط 3000 متر) است.

پراکنش جغرافیایی

امروزه لاما در سراسر جهان پرورش داده می شود. گله های زیادی از لاما در کشورهای استرالیا، نیوزیلند، تاسمانیا، گینه نو، ایالات متحده امریکا، کانادا و جزایر قطبی آن، منطقه گرینلند، آرژانتین، اکوادور، شیلی، بولیوی، پرو، شمال آسیا، اروپا و شمال افریقا نگه داری می شوند.

ویژگی های فیزیکی و جسمانی

ویژگی های ظاهری

لاماها مانند دیگر شترسانان گردن درازی دارند. دارای پوزه گردی هستند که دندان های فک پایین در آن بیرون زده است. لب بالا دارای یک شکاف است. لاما بر عکس شتر، کوهان ندارد. لاماها از گوآناکو، آلپاکا و ویکونیا جثه بزرگ تری دارند. پوستشان پوشیده از پشم های بلند با تنوع رنگی زیادی است، اما الگوی عمومی رنگشان قهوه ای مایل به قرمز با خال های قهوه ای یا سفید است.

لاماها پستانداران نسبتا بزرگی هستند. قدشان تا شانه حدود 120 سانتیمتر و طول بدنشان از سر تا دم نیز 120 سانتیمتر است. وزن یک لامای بالغ 130 تا 155 کیلوگرم (به طور متوسط 140 کیلوگرم) است. لاماها بر خلاف سایر زوج سمان، پاهای 2 انگشته دارند. کف پایشان دارای یک صفحه ضخیم چرمی است. لاما به طور غیر معمول، دارای مقدار زیادی هموگلوبین و گلبول قرمز بیضی شکل در خونشان هستند. این دو سازگاری هایی است که برای بقاء در محیط های مرتفع کم اکسیژن در این حیوان به وجود آمده است. هر دو جنس حیوان از نظر ظاهری شبیه هم هستند.